Serwis informacyjny
NSZZ Solidarność Enea Gorzów Wielkopolski

W siedzibie związku w Gorzowie Wlkp. na drugim w okresie pandemii posiedzeniu spotkali się członkowie Zarządu Regionu Gorzów NSZZ Solidarność (ZRG). Termin zebrania nie był przypadkowy i wynikał z 33 rocznicy śmierci Pierwszego Przewodniczącego ZRG Edwarda Borowskiego.

Po przyjęciu programu zebrania przystąpiono do jego realizacji. Ważniejsze tematy poruszane podczas zebrania:

1.Obchody 40 rocznicy powstania związku. Pandemia mocno okroiła planowane imprezy. Niestety koronawirus dalej jest groźny, zagrożona jest organizacja Biegu Solidarności (12 września 2020). W planach dalej jest Msza Polowa oraz Okolicznościowa Konferencja w Zielonej Górze.

2.Wybory prezydenckie. Podsumowano wyniki wyborów Prezydenta RP w Kraju i Regionie.

3.Sytuacja w zakładach pracy Regionu. Poszczególni członkowie ZRG zdali relację z sytuacji panującej  w ich zakładach pracy.

4.Bon wypoczynkowy. Omówiono ofertę przygotowaną dla członków NSZZ Solidarność oraz ośrodki  w, których można zrealizować bon.

5.Aktualizacja liczby Komisji Zakładowych. Nowa organizacja powstała w Międzyrzeczu (odbyły się tam wybory), a w Skwierzynie jedną wyrejestrowano.

Po zakończeniu obrad członkowie ZRG udali się na Cmentarz Komunalny w Gorzowie by wspólnie z Naszym Kapelanem ks. Andrzejem Szkudlarkiem i działaczami NSZZ Solidarność  pomodlić się na grobie Edwarda Borowskiego w 33 rocznicę jego śmierci.

Będąc na Cmentarzu odwiedziliśmy  również grób Naszego Wieloletniego Kapelana ks. Witolda Andrzejewskiego. Krótka modlitwa w intencji SZEFA zakończyła zebranie członków ZRG.

33 rocznica śmierci Edwarda Borowskiego

Edward Borowski -legendarny przywódca gorzowskiej "Solidarności", jeden z założycieli NSZZ Solidarność w Gorzowie Wlkp. i jego pierwszy przewodniczący. Ur. 11 marca 1939 roku – Starogard Gdański. Zm. 4 sierpnia 1987 roku – Gorzów Wlkp. Absolwent Liceum dla Pracujących w Gorzowie Wlkp. (1958). Pracował w NBP (1954-1958), Zakładzie Włókien Chemicznych Stilon (1958-1962) i w Elektrowni Gorzów (1963-1980, później Elektrociepłownia Gorzów). W 1980 r. jako przewodniczący Solidarności przy gorzow­skiej Elektrociepłowni uczestniczył w tworzeniu struktur NSZZ Solidarność w Gorzowie Wlkp. (13 września 1980 r.). 25 kwietnia 1981 roku otwierał obrady I Walnego Zebrania Delegatów (WZD) NSZZ Solidarność  naszego regionu. I WZD obradowało w dniach 25-26 kwietnia 1981 roku. Edward Borowski został wybrany w skład Zarządu Regionu, a następnie na Przewodniczącego Zarządu Regionalnego NSZZ Solidarność. Pod­czas kolejnej tury WZD (w sierpniu 1981 r.) wybrano Go również w skład 12-to osobowej grupy delegatów Regionu Gorzowskiego na I Krajowy Zjazd Delegatów (KZD) NSZZ „Soli­darność". W 1981 podczas KZD  roku został wybrany członkiem Komisji Krajowej związku. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku, wraz z wprowadzeniem stanu wojennego, został aresztowany i internowany. Pierwotnie w Strzebielinku (obecnie pow. wejherowski w woj. pomorskim), a później w Zakładzie Karnym w Wawrowie koło Gorzowa i w Ostrowie Wlkp. W tym czasie brał udział w licznych protestach, m.in. w 14-dniowej głodówce, której uczestnicy domagali się poszanowania praw więźniów politycznych. Wielokrotnie szantażowany i bezskutecznie zmuszany przez Służbę Bezpieczeństwa  do podpisania tzw. "deklaracji lojalności". Z internowania został zwolniony 16 czerwca 1982 roku. Pod koniec roku był jednym z inicjatorów powołania Diecezjalnego Komitetu Pomocy. Brał też udział w organizowaniu i działalności Duszpasterstwa Świata Pracy. Nadal działał w zdelegalizowanych strukturach NSZZ "Solidarność". Był członkiem podziemnej Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ "S" Region Gorzów Wlkp., a także współpracownikiem podziemnego pisma „Feniks”. W lipcu 1983 roku przeszedł na rentę inwalidzką. Na początku 1984 roku za działalność opozycyjną w stanie wojennym został ponownie aresztowany. Ze względu na przebyte dwa zawały i zły stan zdrowia (przebywał w areszcie śledczym i szpitalu więziennym), o jego uwolnienie bezskutecznie występowali jego adwokaci, a u ówczesnych władz PRL interweniowali przedstawiciele Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom. Ostatecznie został zwolniony z więzienia na mocy amnestii ogłoszonej w sierpniu 1984 roku. W czerwcu 1986 roku wystosował apel do członków naszego Związku wydrukowany w setnym numerze podziemnego pisma "Feniks". W tym samym roku był kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany, ponownie aresztowany i zwolniony, a także ukarany grzywną. W latach1981-1987 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Gorzowie Wlkp. w ramach SOR krypt. Skryty/SOR krypt. Faryzeusze.  Zmarł 4 sierpnia 1987 roku w następstwie kolejnego zawału serca. (miał wtedy 48 lat).

Pochowany został na cmentarzu komunalnym  w Gorzowie. Jego pogrzeb z udziałem kilku tysięcy ludzi stał się manifestacją poparcia dla NSZZ "Solidarność".

W sierpniu 1990 roku na terenie Elektrociepłowni Gorzów odsłonięto poświęconą mu pamiątkową tablicę, a od 1992 roku jego imię nosi jedna z ulic w Gorzowie, przy której mieści się siedziba Zarządu Regionu Gorzów  NSZZ "Solidarność".

Wcześniejsze zebrania ZRG

Wiadomość tą wyświetlono 2287 razy.